با افزایش میانگین شدت کشمکش بین امریکا و ایران در منطقه خاورمیانه اقدامات سیاسی منطقه ای و بین المللی برای کاهش تنش بین امریکا و همپیمانانش از یک سو و بین ایران و وکلای منطقه ای آن از سوی دیگر با شدت و حدّت بیشتری صورت می گیرد. این تنش در حالی صورت گرفت که منطقه از لحاظ امنیتی وضعیت بحرانی را تجربه می کند و از حیث سیاسی وارد کشمکشی شده است که بالطبع منطقه را به سوی جنگ مصیبت باری پیش می برد. اقدامات مذکور از طریق سازوکارهای دیپلماسی انجام می گیرد که خواهان کاهش تنش ها و ممانعت از برخورد نیروهای درگیر هستند. این امر پرسش های زیادی را مطرح می کند: نتیجه میانجیگری های بین المللی برای کاهش تنش بین امریکا و ایران چیست. بدین معنا که آیا میانجیگریها- در صورت استمرار- مانع از حدوث جنگ در منطقه می شود؟ مقدار تأثیر این امر بر احتمال گفتگوهای دو جانبه و رسیدن به راه حلی که خواسته های دو طرف را برآورده کند چیست؟ آن هم در شرایطی که ایران به گفتگو بدون پیش شرطهای امریکا متمسک است و آن به معنای رد گفتگو درباره نفوذ منطقه ای است. بهترین گزینه تهران و واشنگتن و کشورهای منطقه برای بهبود شروط گفتگو کدامند: درگیری مسلحانه یا نشستن بر سر میز مذاکره؟
