ایران مثل عادت همیشگی خود نه تنها به ابراز مخالفت با حمله آمریکا به سوریه اکتفا نکرد بلکه از این عملیات به عنوان فرصتی برای شیطنت از طریق همسایه خود یعنی عراق بهره برداری کرد و کوشید تا خود را به عنوان قربانی حمله شیمیایی معرفی کند.
ایالت متحده آمریکا، اخیرا دست به اقدام نظامی در سوریه زد و به پایگاه هوایی شعیرات وابسته به حکومت سوریه حمله کرد. دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا گفت وی بعد از اطمینان از این مساله که رژیم سوریه با حمله شیمیایی منجر به کشتار خان شیخون شده دستور این حمله را صادر کرده است. ترامپ افزود بشار اسد در این حمله از گاز سارین استفاده کرده تا بیشترین تعداد ممکن از غیرنظامیان را به قتل برساند. او خاطر نشان کرد که برخی کشورها را در جریان این تصمیم خود قرار داده بود که روسیه جزو آنها نبوده است. ترامپ گفت این حمله موشکی را به منظور جلوگیری از استفاده از سلاح های شیمیایی انجام داده و خواستار اتحاد جهانیان برای “پایان دادن به خونریزی در سوریه شد”.
موضع رسمی ایران درقبال حمله ناگهانی آمریکا با سردرگمی شدیدی همراه بود. حکومت ایران با “تروریست” خواندن عاملان حمله ادعا می کرد نیروهای دولتی سوریه به انبار مهمات گروه های اپوزسیون حمله کردند که حاوی گازهای سمی بوده است. اما، زمانی که تهران متوجه شد که این سناریو قانع کننده نیست تلاش هایی برای تشکیل کمیته حقیقت یاب آغاز کرد و در این راستا، ایران خواستار تشکیل این کمیته توسط سازمان ملل شد.
ایران مثل عادت همیشگی خود نه تنها به ابراز مخالفت با حمله آمریکا به سوریه اکتفا نکرد بلکه از این عملیات به عنوان فرصتی برای شیطنت بهره برداری کرد و کوشید تا خود را به عنوان قربانی حمله شیمیایی معرفی کند. ایران با مطرح کردن دوباره مسائل تاریخی و دوران جنگ عراق و ایران از سال 1980 تا 1988 میلادی (1359-1367 شمسی) می کوشد تا خود را از هر گونه اتهام احتمالی مبنی بر در اختیار گذاشتن سلاح شیمیایی به رژیم بشار اسد یا تایید کردن استفاده از سلاح شیمیایی علیه نیروهای اپوزیسیون تبرئه کند.
یکی دیگر از نشانه های بیم و هراس ایران از مطرح شدن نامش در این قضیه –از طریق مقصر دانستن وی در حمله شیمیایی یا به دلیل مخالفت های مستقیم و فردی با حمله موشکی آمریکا- این بود که تهران پشت مسکو پنهان شد. ایران و روسیه بیانیه مشترکی صادر و در آن اقدام نظامی آمریکا علیه رژیم اسد را محکوم کردند. این بیانیه یادآور شده که این دو کشور از این پس به هر تهاجم آمریکایی پاسخ می دهند. این یک خط قرمز است که واشنگتن نباید از آن عبور کند… پاسخ آمریکا آشکار و سریع بود، واشنگتن گفت احتمال انجام اقدامات نظامی بیشتر علیه بشار اسد و پیروانش وجود دارد.
ایران در این زمینه بیم و نگرانی های فراوانی دارد. این دغدغه ها تنها در مورد بشار و حکومت او نیست بلکه ایران بیشتر نگران عوامل سپاهی در سوریه و مزدوران اعزامی است که در خاک سوریه برای ایران پیکار می کنند. حالا، ایران از این مساله بیمناک است که مبادا این نیروها هدف عملیات نظامی احتمالی قرار بگیرند.
البته، مساله تنها به محدوده مکانی سوریه که ایران از نفوذ گسترده ای در آن برخوردار است محدود نمی شود بلکه کلا به برنامه ها و طرح ایران در کل منطقه مربوط است. ایران بیم آن دارد که با توجه به تقابل جهت گیری های دولت تازه آمریکا به رهبری دونالد ترامپ و ایران چه بر سر طرح و برنامه اش در منطقه خواهد آمد. به ویژه اینکه، خبرهایی مبنی بر هماهنگی میان آمریکا و عراق برای کاهش حضور ایران در عراق درز کرده است.
آثار نگرانی های کنونی رژیم ایران در لبنان هم دیده می شود. حزب الله لبنان و تهران در کلیه زمینه های نظامی و اقتصادی و سیاسی ارتباط تنگاتنگی با یکدیگر دارند. وقتی این عوامل یعنی اقدام نظامی آمریکا و ائتلاف واشنگتن و کشورهای منطقه در کنار یکدیگر قرار بگیرند بی تردید نتیجه نگران کننده ای برای ایران به دنبال خواهد داشت. کما اینکه باید در انتظار شکست های سیاسی و استراتژیک و نظامی فراوان و بیشتری برای ایران در منطقه بود. ایران در این فرآیند، همچنین، همراهی متحدان بیشتری را از دست خواهد داد.
حمله اخیر رهبر ایران به کشورهای منطقه و قدرت های غربی از میزان بیم و هراس ایران در خصوص سناریوهای غافلگیرکننده در این کشور در آینده پرده برمی دارد. چه اینکه پرونده های منطقه ای فراوانی راه خود را به سوی سناریوهایی بازکرده که از نظر رژیم ایران ناخوشایند هستند. به اینها باید تحرکات گروه های اپوزیسیون در خارج از کشور و بالاگرفتن تنش های امنیتی و سیاسی در مناطق ملیت های غیرفارس به ویژه در کردستان و سیستان و بلوچستان را افزود. با این اوصاف، آیا تهران در استراتژی های داخلی و خارجی بازنگری می کند؟ آیا این تحرکات با توجه به نزدیک شدن به تاریخ برگزاری انتخابات ریاست جمهوری منجر به ایجاد تغییر در شرایط روی زمین خواهد شد؟
ترجمه شده از: روزنامه الوطن
مسئولیت نوشته ها به عهده خود نویسنده است وسایت مرکز تحقیقات ایرانی خلیج عربی هیچ مسئولیتی در این مورد ندارد
