روز چهارشنبه گذشته دو حادثه ای توسط افراد مسلح در تهران، پایتخت ایران، رخ داد. در حادثه اول دو نفر مسلح با مسلسل به آرامگاه خمینی حمله کردند. و یکی از آنها خود را با کمربند انفجاری منفجر کرد. تعدادی از پرسنل نیروی انتظامی دچار مصدومیت شدند. در حادثه دوم چهار مرد مسلح به ساختمان مجلس ایران حمله کردند و دو طبقه ای را از طبقه های آن اشغال نمودند، و آتش به روی حراست ساختمان و شهروندان گشودند. حسین ذوالفقاری، معاون امنیتی و انتظامی وزیر کشور تعداد کشته های این دو حمله تروریستی 13 نفر وتعداد مصدومان را 43 نفراعلام کرد.
این حوادث بسیاری از نقطه ضعف های داخل ایران وساختار حاکمیت را آشکار کرد. وتعدادی از پرسش ها را برانگیخته که به مهمترین آنها می پردازیم:
1- سهولت ورود افراد مسلح به مقر یک نهاد حکومتی که بایستی از تدابیر شدید امنیتی برخوردار باشد. این نکته را یکی از مصدومان، هنگام بازدید وزیر بهداشت از مصدومان حادثه، چنین بیان کرد:” چگونه ممکن است که با این همه اسلحه به ساختمان قوه مقننه در منطقه بهارستان وارد بشوند؟! هیچ یک از پرسنل نیروهای انتظامی یا هر نیروی امنیتی دیگری آنجا نبودند”. این امر شک و تردیدها را درباره این عملیات بر می انگیزد، و شاید نقشه آن از پیش کشیده شده باشد. می دانیم ایران در مرزهای خود به خصوص در کردستان و سیستان و بلوچستان با چالش های امنیتی مواجه است، و با گروه های جدایی طلب درگیری های مسلحانه دارد. آیا ایران از مقابله با آنها فروماند، و برای جلب همدردی بین المللی وآماده شدن برای انجام عملیات سنگین نظامی علیه اقلیت های قومی به خصوص در شرق و غرب ایران، این گروه ها را به داعشی بودن موسوم کرد؟ چیزی که این تحلیل را تأیید می کند انتشار یک تصویر ویدیویی آغاز هفته جاری که نشان می داد تعداد زیادی از تانک ها و موشک اندازهای ایرانی به سمت مرزهای پاکستان منتقل می شد.
2- افت مهارتهای نیروهای امنیتی در برخورد با افراد مسلح، زیراکه در تصاویر ویدیویی دیدیم که تروریستها از پنجره ها به بیرون شلیک می کردند، و برخی از آنها به راحتی از ساختمان مجلس بیرون می رفتند و دوباره به درون آن بر می گشتند. پس مهارت های برخورد با این گونه افراد مسلح چه شد؟ تیراندازان کجا بودند؟ در تصاویر همچنین دیدیم که یک فرد مسلح از نیروهای انتظامی خود را پشت تعدادی از غیرنظامیان قایم کرد، و هیچ تلاشی از خود برای مقابله با این افراد مسلح نشان نمی داد، چه رسد به حفاظت از غیرنظامیان!
3- برخی از تصاویر ویدیویی که در ایران منتشر شد درگیری تن به تن میان نیروهای امنیتی و پرسنل نیروهای کمکی ویژه سپاه را نشان می دادند. به نظر می رسید که هر طرف مایل بودند با روش خود با حادثه تیراندازی مجلس برخورد کنند. این امر یک تصویری کوچک را از طبیعت ساختار سیاسی رژیم ایران نشان می دهد. در ایران دو حکومت وجود دارد، یکی سازمان هایی که به وزیر کشور و رئیس جمهور در ارتباط هستند و دیگری “حکومت انقلابی” که به سپاه پاسداران و علی خامنه ای رهبر وابسته اند. و این درگیری در علن، حقیقتی را آشکار می کند، و آن عدم هماهنگی و عدم انسجام است، و چه بسا از رقابت ناجوانمردانه جریانهای درون رژیم پرده بر می دارد.
4- واکنش رژیم ایران در پی این عملیات، دستپاچگی این رژیم، به ویژه سپاه پاسداران، را آشکار کرد. زیراکه دیدیم چگونه سردار حسین سلامی، جانشین فرمانده کل سپاه، آشکارا عربستان را متهم کرد که پشت پرده حمله مسلحانه است. پس از سلامی محمود علوی، وزیر اطلاعات، اعلام کرد “هنوز زود است که گفته شود این حملات از سوی عربستان سعودی بوده است”. همچنین برخی از افراد ایرانی به اصطلاح “کارشناس زبان” تصریح کردند “تصویر ویدیویی داعش تاکید می کند افراد مسلح با لهجه مغرب عربی مثل تونس یا لیبی صحبت می کنند”. و حقیقت گویای این است کسی که به زبان عربی صحبت کرد عرب نبود، و بزرگترین دلیل واژه “أتزُنُّون” (أتظُنُّونَ) كه اشتباه تلفظ شد. مهمتر اینکه ایران پس از آن لیست افراد مسلحی را که به قتل رسیدند منتشر کرد، وهمه آنها شهروند ایرانی بودند.
5- رسانه های ایرانی عکس یکی از افراد مسلح به قتل رسیده را منتشر کردند. در این عکس یک چیز غریبی می بینیم، گاهی فرد مسلح را درحاليكه کفش پوشیده روی زمین افتاده و گاهی کفش را بغل دست او نشان می دهد، گاهی فرد مسلح را دراز کشیده و گاهی دور خود جمع شده، گاهی شلوار او را پاره و گاهی بدون پارگی می بینیم. احتمال می رود عكس هاى افراد مسلح كشته شده توسط نيروهاى انتظامى جعلی باشند.
6- برای اولین بار است که داعش مسئولیت چنین عملیاتی را به عهده می گیرد در حالیکه هنوز نیروهای امنیتی با آن دست وپنجه نرم می کنند. زیراکه معمولا داعش زمانی مسئولیت عملیات خود را به عهده می گیرد که ساعاتی از زمان وقوع آن گذشته باشد. این امر پرسش های زیادی را بر می انگیزد! آیا او از يک سو می خواست از دیگر اطراف سبقت بگیرد و از سويی دیگر جلوی تهمت هایی را بگیرد که متوجه رژیم ولایت فقیه است؟ چرا به زبان عربی صحبت می کردند در حالیکه ایران فارسی زبان است و بعدا هم ثابت شد که افراد مسلح ایرانی هستند؟ پرسش های زیادی که به جواب نیاز دارند.
7- مقامات ایرانی می گفتند که گروه داعش جرأت نزدیک شدن به مرزهای ایران را ندارد چه رسد به نفوذ به آن. و اینکه ملت ایران چه شیعی چه سنی هرگز تحت تأثیر افکار تروریستی قرار نمی گیرد. ولى پس از این حملات، اگر بر فرض قبول کنیم افراد مسلح وابسته به گروه داعش هستند، اما در عمل ثابت شد ایران دارای آن قدرتی نیست که خود ادعا می کند، و مهمتر اینکه حتی اگر رابطه ایران باگروه های تروریستی، القاعده در گذشته و داعش امروز، خوب باشد، و میان این دو منافع مشترکی هست، تروریسم اما اگر احساس کند در محاصره قرار گرفته است نزدیک ترین کس به خود را مورد حمله قرار می دهد. این نکته باز هم ما را به آن تصویر ویدیویی محول می کند وقتی که فرد مسلح گفت :”أتظنون أننا سنرحل؟” (آیا گمان می کنید ما می رویم؟). اگر این افراد در حقیقت داعشی باشند پس منظورشان از “می رویم” چیست؟ آیا ایران تصمیم گرفت از آنها دست بکشد، و از آنها خواست ایران را ترک کنند، در نتیجه دست به انتقام جویی زدند؟
در پایان باید گفت تروریسم یک معضل بین المللی است. برای نابودی و مهار آن به تلاش های زیادی نیاز است. همچنین به ارائه تعریف دقیقی از گروه های تروریستی و به مقابله جدی با همه آنها، چه شیعی و چه سنی چه گروه های مستقل و چه گروه های مورد حمایت برخی کشورها، نیازمندیم. چنانچه این امر محقق نشود خطر ادامه خواهد داشت و کسی از آن در امان نخواهد بود. ایران برای اینکه ثابت کند علیه تروریسم مبارزه می کند و با تلاش های بین المللی در این كار همراه است، باید از ایجاد گروه های شبه نظامی و حمایت از آنها دست بکشد. همچنین باید رهبران القاعده را که در ایران حضور دارند تحویل بدهد. یعنی اینکه همه منتظر فعل هستند نه نمایش و دغلبازی.
ترجمه شده از روزنامه الوطن
