“از آنجا كه منافقين خائن به هيچ وجه به اسلام معتقد نبوده و هر چه مى‏گويند از روى حيله و نفاق آنهاست و به اقرار سران آنها از اسلام ارتداد پيدا كرده‏اند، و با توجه به محارب‏ بودن آنها محکوم به اعدام هستند. اميدوارم با خشم و كينه انقلابى خود نسبت به دشمنان اسلام رضايت خداوند متعال را جلب نمائيد، آقايانى كه تشخيص موضوع به عهده آنان است وسوسه و شك و ترديد نكنند و سعى كنند “اشداء على الكفار” باشند. ترديد در مسائل قضائى اسلام انقلابى ناديده ‏گرفتن خون پاك و مطهر شهدا مى‏باشد.”
روح الله خمینی
(متن نامه خمینی که در آن دستور قتل عام زندانیان سیاسی را صادر کرد)

زندان های ایران
در حالیکه ایران نوزدهمین کشور پرجمعیت جهان به شمار می رود اما بنا بر آمارهای بین المللی در رتبه ششم تعداد زندانیان قرار دارد. رتبه بندی ایران به دنبال شکنجه، فشار و ارعاب زندانیان بویژه زندانیان سیاسی به طور جداگانه صورت می گیرد.
بر اساس آخرین آمار سازمان زندان های کشور درباره تعداد زندانیان در 16 فروردین 1393، شمار کل زندانیان 210 هزار و 672 نفر است. بر اساس این آمار، استان تهران با 31 هزار و900 زندانی که معادل 0.3% جمعیت کشور می باشد در صدر لیست استان‌های کشور در این زمینه قرار دارد. پس از استان تهران، خراسان رضوی با 20 هزار و 119 زندانی، فارس با 15 هزار و 540 زندانی، اصفهان با 14 هزار و 147 زندانی، خوزستان با 13 هزار و 285 زندانی، کرمان با 11 هزار و 419 زندانی، ایلام با 1285 زندانی، زنجان با 1102 زندانی، چهارمحال و بختیاری با 1656 زندانی، کهگیلویه و بویراحمد با 2009 زندانی و خراسان شمالی با 22 هزار و 22 زندانی در جایگاه‌های بعدی بیشترین تعداد زندانی قرار دارند.

سازمان عفو بین الملل
سازمان عفو بین الملل با انتشار گزارش تازه ای در سایت رسمی خود وضعیت حقوق بشر در ایران را محکوم کرده است. به گفته این گزارش ده ها تن از جوانان که در زمان ارتکاب جرم زیر 18 سال بودند اکنون در انتظار اجرای حکم اعدام در زندان ها هستند.
گزارش سازمان عفو بین الملل از تلاش حاکمیت ایران برای پنهان کردن نقض مستمر حقوق کودکان پرده برداشته است. همچنین ایران به دلیل کارنامه سیاه حقوق بشری و به عنوان یکی از معدود کشورهای اجرا کننده مجازات اعدام نوجوانان مورد انتقاد قرار گرفته است.
در گزارش یاد شده با عنوان “بزرگ شدن پای چوبه های دار” آمده است ایران همچنان نوجوانان را پای چوبه های دار می فرستد. در حالی که این کشور اصلاحات ناقص و ناکافی قوانین کیفری خود را به رخ همه کشیده و از تحقق پیشرفت های چشمگیر در این زمینه خبر می دهد اما در واقع نتوانسته مجازات اعدام نوجوانان را لغو کند.
“سعید بومدوحه” معاون مدیر عفو بین الملل در امور خاورمیانه و شمال آفریقا گفت ” این گزارش نشان می¬دهد که چگونه ایران بی¬شرمانه حقوق نوجوانان را نادیده می¬گیرد. ایران جزو معدود کشورهایی است که همچنان به اعدام نوجوانان بزهکار ادامه می¬دهد. این اعدام ها نقض آشکار ممنوعیت اعدام افرادی است که در هنگام ارتکاب جرم زیر 18 سال بودند.”
“بومدوحه” افزود “ایران با وجود انجام برخی اصلاحات در قوانین کیفری در خصوص نوجوانان اما در زمینه حفظ حقوق کودکان هنوز از باقی کشورهای جهان عقب تر است. اعدام دختران نه ساله و نوجوانان پانزده ساله هنوز در ایران اجرا می شود.”
ایران به عنوان کشوری که کنوانسیون حقوق کودک را امضا کرده از لحاظ قانونی باید با افراد زیر 18 سال به عنوان کودک برخورد كند و آنها را به هیچ وجه به پای چوبه دار نفرستد یا بدون شرط آزادی به حبس ابد محکوم نکند.
این در حالیست که گزارش سازمان عفو بین الملل به 73 مورد اعدام نوجوانان بزهکار از سال 1384 تا 1394 اشاره می کند. از سوی دیگر به گفته سازمان ملل متحد 160 نوجوان که گناهکار شناخته شده اند هم اکنون در انتظار اعدام به سر می برند. به احتمال زیاد شمار واقعی اعدام ها به مراتب بیشتر از رقم یاد شده باشد؛ چرا که اعدام ها در ایران معمولا در هاله ای از ابهام و پنهان کاری اجرا می شوند.
برخی زندان های رسمی و مخفی در ایران که در آنها روش های گوناگون شکنجه اعمال می شود:
زندان (رجایی شهر) یا گوهردشت: این زندان در شهر کرج در نزدیکی تهران قرار دارد. هزاران زندانی سیاسی مرد و زن در سال 1388میلادی در این محل اعدام شده و این محل همچنان روزانه شاهد اجرای مجازات اعدام است.
زندان (کهریزک): این زندان در خارج از شهر تهران قرار دارد. تجاوزهای جنسی مکررى به زندانیان سیاسی مرد و زن در کلیه رده های سنی در کهریزک از اوایل انقلاب تا کنون صورت گرفت. این امر بارها خشم مردم ایران را برانگیخت.
بازداشتگاه 59 سپاه پاسداران: این بازداشتگاه مخفی تحت اختیار حفاظت اطلاعات سپاه پاسداران در یک پادگان نظامی در تهران قرار دارد. امکان بازدید از این زندان حتی برای مقامات بلندپایه دستگاه قضایی هم مقدور نیست. این بازداشتگاه به تازگی با فشار جنبش دانشجویی به زندان اوین منتقل شده است.
بازداشتگاه افسریه: وابسته به سپاه پاسداران است. و در شرق تهران در محله قصر فیروزه قرار دارد. این منطقه محل سکونت و استقرار شمار زیادی از نیروهای آموزش دیده مسلح دولتی است. بازداشتگاه افسریه شکنجه گاه معترضان به نتائج انتخابات ریاست جمهوری در 2009 میلادی بوده است. سعید حجاریان و تاج زاده دو عضو ارشد اصلاح طلبان در این بازداشتگاه زندانی بودند.
زندان قرچک: در شرق تهران قرار دارد. و مخصوص نگهداری زنان است، وضعیت بهداشتی بسیار نامناسبی دارد. زنان زندانی همواره مورد ضرب و شتم و اهانت قرار می گیرند. زندان قرچک محل نگهداری شمار زیادی از زندانیان سیاسی زن به شمار می رود.

زندان اوین
زندان “اوین” در دوره رضا شاه در دهه شصت قرن بیستم میلادی ساخته شد. “اوین” در اصل خانه “ضیاء الدین طباطبایی” نخست وزیر دوره رضا شاه بود. این محل بعدها در دوران حاکمیت ولایت فقیه به مکانی برای اعمال اقدامات تروریستی تبدیل شد. به باور ملت ایران اوین جهنم روی زمین است. “اوین” نه تنها پرآوازه ترین زندان ایران بلکه مشهورترین بازداشتگاه جهان به حساب می آید.
این زندان پرآوازه که در سال 1341ش ساخته شد در محله “سعادت آباد” در شمال تهران قرار دارد. اوین با مساحت بیش از 75 کیلومتر در سال 1351ش به بهره برداری رسید. مدیریت اوین به سازمان امنیت و اطلاعات کشور در زمان شاه (ساواک) واگذار شده و پس از انقلاب خمینی به بزرگ ترین بازداشتگاه مخالفان رژیم آخوندی تبدیل شد. زندان اوین از بندهای گوناگونی تشکیل شده که عبارتند از:
– بند آسایشگاه: در زمان خمینی ساخته شد و بیش از 400 سلول انفرادی دارد.
– بند آموزشگاه: آموزشگاه در مجموع بیش از 100 سلول دارد و در واقع محلی برای هواخوری زندانیان است.
– بند وزارت اطلاعات: در این بند تنها بازجویان وزارت اطلاعات حضور دارند. نام زندانیان در این بند در هیچ یک از آمارهای رسمی و دفاتر علنی ثبت نمی شود. زندانیان سیاسی معمولا در این بند سر به نیست می شوند.
– بند 209: این بند از 100 سلول انفرادی در ده ردیف تشکیل شده که زندانیان زن هم در بند زنان نگهداری می شوند. بند 209 از مخوف ترین بندهای اوین به شمار می روند. زندانیان به هدف شکنجه برای مدت های طولانی در این بند نگهداری می شوند.
– بند 350: از بندهای عمومی زندان است. هر اتاق تقریبا شش متر در شش متر است. جمعیت هر یک از اتاق ها در زمان شاه 30 تا 35 نفر را در خود جای می¬داد این تعداد در زمان خمینی به 120 نفر رسید. در این بند معمولاً زندانیان حق دارند که هفته‌ای یک بار با اعضای درجه یک فامیل خود ملاقاتی از پشت شیشه داشته باشند اما این حق باز بسته به نظر زندانبان است.
– بند 325 و بند 500 الف: ویژه دادگاه افراد وابسته به رژیم است که بیشتر از روحانیون تشکیل شده است. این بند از امکانات کامل برخوردار بوده و حتی محکومان برای آوردن مواد مخدر به سلول هایشان آزادند.
– بندهای 1، 2، 3 و 4: این بندها بنای مشابهی دارند. هر یک دو طبقه و در هر طبقه هفت اتاق وجود دارد. پشت بند 4 تپه معروف یعنی محل اعدام های زندانیان قرار داشت. زندانیان این بند تا زمانی که اعدام ها در جوخه‌های تیرباران انجام می‌شد ساعت ها تیر خلاص شمارش می‌کردند.
– بند 240: توسط سپاه پاسداران اداره می شود. اما بند 350 توسط قوه قضائیه اداره می شود. این بند بخش 3 نامیده می شود.

زندان اوین و شکنجه سفید
شکنجه سفید یکی از روش های شکنجه روانی قلمداد می شود. در این شکنجه با ایجاد محرومیت های حسی موجبات اختلال در سیستم ادراک فراهم شده هویت فردی مورد حمله قرار می گیرد. بازده فکری فرد به دنبال دوره های طولانی انزوا کاهش می یابد. روش شکنجه سفید در ایران در مورد زندانیان سیاسی و بیشتر روزنامه نگاران اعمال می شود. زندانیان در بازداشتگاه اوین که اصلا اعمال شکنجه در آن نیاز به مجوز دولتی ندارد با شکنجه سفید مواجه می شوند. این افراد برای مدت طولانی در سلول های انفرادی نگهداری می شوند؛ سلول هایی که در کنترل مسئولان زندان قرار ندارد و بند 209 به داشتن چنین سلول هایی معروف است. گزارش سازمان عفو بین الملل در سال 1383ش به در اختیار داشتن مدارکی در خصوص اعمال “شکنجه سفید” امیر عباس فخرآور دبیر کل جنبش مستقل دانشجویی توسط سپاه پاسداران اشاره کرده است. این اولین مورد شکنجه سفید در ایران بود که بازتاب جهانی داشت.

اظهارات یک زندانی در اوین
خبرگزاری “هرانا” در سال گذشته جزئیات دوره زندان “آتنا فرقدانی” نقاش و فعال حقوق کودکان را منتشر کرد. این اظهارات یک نمونه از اقدامات نقض حقوق بشر در زندان اوین به شمار می رود. این خبرگزاری گفت “آتنا فرقدانی” که چندی پیش از بازداشتگاه “اوین” آزاد شد از موارد گوناگون شکنجه، آزار و اذیت و فیلمبرداری از زنان با دوربین های مدار بسته در دستشویی¬های بند زنان در بند 2 حفاظت سپاه پاسداران پرده برداشت.
به گزارش “هرانا” “فرقدانی” فعال حقوق کودکان در مرداد 1393ش بازداشت شد. او دو ماه به خاطر طراحی هایش درباره نقض حقوق کودکان، ملاقات با خانواده زندانیان و کشته شدگان جنبش سبز در سال 2009 تحت بازداشت و بازجویی قرار داشت.
آتنا با انتشار ویدئویی جزئیات ضرب و شتم و هتک حرمت خود را در دوره زندان بازگو کرد. او گفت که یک ماه و نیم پس از بازداشت اعتصاب غذا کرد و به دنبال وخیم شدن شرایط جسمی اش به قید وثیقه از زندان آزاد شد. او اکنون منتظر محاکمه در دادگاه انقلاب تهران است.

حکایت دوربین های مداربسته در دستشویی ها و حمام ها
فرقدانی در این ویدئو درباره وجود دوربین های مداربسته در دستشویی ها و حمام ها صحبت کرده و گفت “هنگامی که مرا به حمام بردند دوربین های مداربسته در آنجا نصب کرده بودند. دلیل وجود آنها را جویا شدم. به من گفتند این دوربین ها کار نمی کنند.” وی افزود ” آن روز در سطل آشغال دستشویی دو تا لیوان یکبار مصرف کاغذی دیدم. آن‌ها را برداشتم و زیر لباسم گذاشتم وقتی من را به سلولم می‌بردند، یک دفعه دیدم پچ پچ چند تا از مامورها می‌آید که به هم می¬گفتند: “دوربین را عقب و جلو بزن و این لیوان‌ها را برای چه می‌خواهد”. تازه متوجه شدم که دوربین‌های دستشویی و حمام کار می‌کند و از آن موقع که متوجه این موضوع شدم به شدت حال روحی‌ام به هم ریخت.”
وی در ادامه گفت ” بعد که داخل سلولم شدم یک دفعه یکی از خانم‌ها چنان وحشیانه در آهنی سلول را باز کرد و گفت لباس‌هایت را بکن. من هم گفتم درست نیست لباس‌هایم را بکنم که شروع کرد به فریاد زدن. من هم لیوان کاغذی‌ها را از لباسم در آوردم و انداختم زمین و گفتم همین‌ها را می‌خواستید بیایید اما دوباره داد زد لباس‌هایت را بکن؛ تا اینکه یکی دیگر از مامورها آمد و با خشونت من را کنج سلول کردند و دو تا دستم را گرفتند و من هم داد زدم. اما یکی از خانم‌ها دستش را گذاشت جلوی دهنم و گفت ساکت شو سلولهای پایین مرد هست و صدایت را می‌شنوند، اگر ساکت نشوی چنان می‌زنم توی دهانت که دهانت پر خون شود.”
فرقدانی با چهره اندوهناک بقیه داستان را تعریف کرد و گفت ” بعد یکی از خانم‌ها دست‌هایم را محکم کوبید به دیوار پشت سرم که استخوان دستم خیلی ورم کرد و تا مدت‌ها درد داشتم و دو نفر از ماموران خانم به زور لباسم را کامل درآوردند و به حدی وحشیانه این کار را می‌کردند که جای چنگشان تا مدت‌ها روی بدنم مانده بود و بد‌ترین فحش‌ها را که نمی‌توانم بر زبان بیاورم نثارم کردند”.
“فرقدانی” گفت “هدف من از انتشار این ویدئو در سایت ها و شبکه های اجتماعی پرده برداشتن از آزار و تجاوز جنسی علیه زندانیان زن است تا اینکه این حوادث بار دیگر تکرار نشود.”

فراخوان برخی فعالان برای اعتراض به تخریب زندان اوین

خاطرات برخی زندانیان
کسانی که پیشتر در زندان اوین بودند و خانواده قربانیانی که دختران و پسران جوان خود را از دست دادند و مادران داغدار تجمعی برای یاد بود وقایع سیاه تابستان 1367ش برگزار کردند. این افراد در کمپین “یک خاطره از اوین” خاطراتشان از حوادث هولناک و مصیب باری را که در زندان اوین تجربه کرده اند بازگو می کنند تا در تاریخ ثبت شود. بی شک اثرات آن دوره هنوز همراه این افراد بوده و تا آخر هم با آنها می ماند. “با خاطره ها یک بنای یاد بود برپا کنیم”. متن بیانیه منتشر شده در شبکه های اجتماعی و سایت ها با این جمله آغاز می شود.
اوین نام مشترک همه زندان‌هاست، اوین تاریخ معاصر ایران است، اوین زندان مشترک دو حکومت پهلوی و جمهوری اسلامی است. حاکمان از مدت‌ها پیش این طرح را در سر می‌پرورانند که اوین را متروکه اعلام کنند و زمین آن را به شهرداری تهران دهند تا در آن یک مرکز تفریحی بنا شود. زمین‌خواری هم که از ملزومات این گونه طرح‌هاست . آرزوی ما، آرزوی مایی که خودمان در اوین شکنجه شده‌ایم، یا عزیزانمان در آن شکنجه دیده‌اند، اعدام شده‌اند، یا عمری را در سلول‌های آن در حسرت نگاه به آسمان و به دوردست سر کرده‌اند، این بوده است که اوین به موزه تبدیل شود. اما اکنون بر آنند که نماد اوین را محو کنند. بیایید اعتراض کنیم!…”

منيره برادران
“خیلی ها را بدون علت مشخص دستگیر می کردند. آنها را بازجویی و شکنجه می کردند تا به کاری که نکرده اند اعتراف کنند. شکنجه من هفت ساعت طول کشید تا اعتراف کنم به کدام جریان سیاسی وابسته هستم. این شکنجه ها بارها انجام شد و معمولا هم با شکستگی های دست ها و پاها تمام می شد. تا حالا از دردهای ناشی از آن شکنجه ها رنج می برم.”

پرویز سیری
“صدای اذان و رادیو وبلند کردن آن مرا یاد زندان اوین می اندازد. مرا به یاد تجاوز جنسی به زندانی سلول کناری می اندازد. هنگامی که می خواستند به یکی از زندانیان بند الف تجاوز کنند صدای قرآن را زیاد می کرند تا به زعم خودشان به او درسی داده باشند.”

نسترن افشاری
“روزی برای ملاقات با شوهرم به اوین رفتم و پسر نوزادم را بغل کرده بودم. نام همسرم در لیست زندانیانی که اجازه ملاقات دارند نبود. شروع کردم گریه کردن چون می ترسیدم مبادا حکم اعدامش صادر شده باشد. در این میان مادر یکی از مبارزانی که در دوره شاه کشته شده بود پیش من آمده و گفت “جلوی چشم دشمنانت گریه نکن. من برای ملاقات بقیه فرزندانم آمده ام.”

رستم بخش
“بازجو به من گفت چرا نماز نمی خوانی! گفتم من نماز می خوانم. گفت سوره فاتحه را بخوان! گفتم ریاکاری دوست ندارم. گفت خفه شو، بخوان. در واقع من آن سوره را حفظ نبودم. شروع کرد با پاهاش مرا زدن. گفت: تو یک حشره کثیفی. تو را می کشم. بند الف همان قدر که هولناک بود به همان نسبت هم مضحک بود.” محسن
تلاش های رژیم ایران برای پنهان کردن آثار جنایت های خود در زندان ها:

دی(1377ش): تخریب گورستان “خاوران” در تهران. این گورستان محل دفن هزاران فرد گمنام از اعدام شدگان قتل عام سال 1367ش میلادی است.
آبان (1382): تخریب زندان “قصر” و تبدیل آن به یک پارک و موزه. گفتنی است در این بازداشتگاه شمار زیادی از افراد رژیم شاه (از جمله امیر عباس هویدا) نخست وزیر دوران شاه اعدام شدند. این افراد بدون دادگاه به دست آیت الله خلخالی کشته شدند.
(آثار خون و شکنجه در مقاطع زمانی مختلف از دیوارهای زندان اوین زدوده شد. مسئولان برای پاک کردن این آثار اقدام به درختکاری در اطراف محوطه زندان و رنگ کردن دیوارها کردند).

انتقادها
سایت شورای ملی مقاومت ایران (از مخالفان نظام ایران) سال گذشته اظهارات دکتر “احمد شهید” گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران را منتشر کرد. وی در سخنانی ضمن انتقاد از افزایش اعدام ها در یک سال ریاست جمهوری “حسن روحانی” گفت “852 نفر از جمله زنان و افراد زیر هجده سال در این مقطع زمانی اعدام شدند.”
احمد شهید در گزارش سالانه خود به شورای حقوق بشر در مورد وخیم شدن وضعیت حقوق بشر در ایران ابراز نگرانی کرده است. مقامات ایران در این گزارش به دلیل ادامه دستگیری روزنامه نگاران، فعالان حقوق بشر، محدودیت های آزادی، افزایش سانسور و کنترل شبکه های اجتماعی و اینترنت مورد انتقاد قرار گرفته اند. احمد شهید در گزارش خود بر “اعتراف گیری روشمند و گسترده از زندانیان بویژه زندانیان سیاسی زیر فشار روانی و جسمی” تأکید کرده است.
این گزارش درباره اقلیت ها افزود “فعالان اقلیت های قومی و مذهبی در ایران با اتهام هایی نظیر “محاربه”، “فساد فی الارض” و “دشمنی با نظام اسلامی” روبرو می شوند. مجازات مورد نظر برای این اتهامات اعدام است”.
“احمد شهید” در گزارش خود مصاحبه با 24 نفر در ترکیه را منتشر کرده است. این افراد مورد پیگرد وزارت اطلاعات، پناهجویانی هستند که از دست دستگاه امنیتی ایران فرار کرده اند. از مجموع آنان، 20 نفر ماه ها در سلول های انفرادی زندانی بودند و به روش های گوناگونی شکنجه شدند؛ از شکنجه با شوک الکتریکی گرفته که منجر به ایجاد سوختگی در بدن زندانی می شود تا تهدید به تجاوز، شلاق و غیره.”
“محمد جواد لاریجانی” دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضائیه در واکنش به این گزارش گفت “حقوق بشر به ابزاری در دست کشورهای غربی به منظور اعمال فشارهای سیاسی علیه ایران تبدیل شده است.”
“مرضیه افخم” سخنگوی سابق وزارت خارجه ایران این گزارش را “غیر منصفانه و غیر علمی” ارزیابی کرده و گفت “گزارشگر ویژه روش های نادرست و غیر قانونی و جهت دار را پایه گذاشته که خارج از شرح وظایف مأموریت شورای حقوق بشر است. عملکرد وی سیاسی و علیه ایران است.”
“احمد شهید” پیشتر اعلام کرده بود 85 درصد زنان و 35 درصد مردان در زندان های ایران مورد تجاوز قرار می گیرند.
گفتنی است گزارش های بسیاری در سال های گذشته درباره تجاوز جنسی به زندانیان در زندان های ایران بویژه پس از اعتراضات سال 2009 منتشر شده است. “مهدی کروبی” یکی از رهبران اصلاح طلب که در بازداشت به سر می برد در نامه ای به “اکبر هاشمی رفسنجانی” گفته بود که مدارکی از تجاوز جنسی به افراد در زندان ها در اختیار دارد. به گفته کروبی او این مدارک را از برخی زنان و مردانی که مورد تجاوز جنسی در زندان ها قرار گرفته اند جمع آوری کرده است.
احمد شهید خواستار آزادی فعالان سیاسی بویژه “میر حسین موسوی” و “مهدی کروبی” شده است. او گفت “برخی مجازات ها مناسب اتهامات زندانیان نیست.” شهید ضمن اشاره به حکم اعدام پنج فعال سیاسی عرب در اهواز گفت “آنها به خاطر فعالیت های فرهنگی منتظر اعدام هستند.”

خلاصه
نظام ایران همواره شلاق را زیر عبای خود پنهان کرده و خود را یک رژیم “دموکراتیک دینی” معرفی می کند. اما هنگامی که کار به اظهار نظر و اعتراض به شرایط غیر قابل قبول یا مطالبه حقوق حد اقلی می رسد چهره زشت خود را عیان می کند. در این شرایط هیچ کس حق اعتراض ندارد، چرا که چنین حقی یک تابوی سیاسی و مذهبی در ایران به شمار می رود.
نقض حقوق بشر در ایران و گزارش های نهادهای حقوق بشر بین المللی رابطه معکوس دارند؛ چه هنگامی که فریاد فعالان سیاسی در ایران به گوش نهادهای حقوق بشر می رسد رژیم صدای خود را تا حدودی پایین می آورد. زمانی که نهادهای حقوق بشر کمی این فریادهای مظلومانه را به فراموشی می سپارد رژیم فریاد زنان شلاق خود را بیرون می کشد. مساله اینجاست که ضربه شلاق دردناک است ولی صدای فریادهای دردناک در ایران را بعد از مدتی از وقوع چنین اتفاقاتی می شنویم؛ چرا که این اقدامات نظام در فضای بسته و غیر علنی انجام می شود.
می توان گفت آزادی بیان در دوره ریاست جمهوری “حسن روحانی” گرفتار “مرگ بالینی” شده است. گزارش ها حاکی از آن است که شمار روزنامه نگاران در بند در وقت حاضر به 19 نفر رسیده که 12 مورد تنها در سال گذشته دستگیر شده اند. تعداد وبلاگ نویسان زندانی تقریبا 37 نفر اعلام شده که 35 مورد تنها در سال گذشته بازداشت شده اند.
“محمد باقر قالیباف” شهردار تهران در مراسم افتتاح سیزدهمین نمایشگاه بین المللی گل و گیاه گفت “مقرر شد بخشی از زندان اوین به بوستان تبدیل شود و اطراف آن ساختمان های جدید احداث می شود. ” این خبر به گوش هزاران تن از قربانیان اوین رسیده؛ کسانی که از خاطرات تاریک آن دوران عذاب کشیده و می کشند. به نظر من هیچ پاسخی رساتر از گفته های خانم ” منیره برادران”، فعال سیاسی ایرانی در زمینه حقوق بشر، نیست. او که سال های سال در این جهنم بوده می گوید :
“حتما لازم نیست که یک بنای تاریخی خاطره ای از خاطرات عظمت باشد. ساختمان هایی هم هستند که حکایت از روزگار سیاهی در تاریخ کشورمان دارند. زندان اوین هم یکی از آنهاست.. زندان در حاکمیت ما نماد جرم و جنایت و سرکوب بوده و تخریب آن پاک کردن اثر این جنایت ها به شمار می رود.”

---

ويكيبديا، .متن نامه خمینی در ارتباط با اعدام منافقین سر موضع در زندانها (خاطرات آیت‌الله منتظری صفحه ۶۲۴ در (سایت آیت‌الله العظمی منتظری) http://soo.gd/SyKy
How to survive prison in Iran- theguardian، http://soo.gd/FBN6
سايت سازمان زاندان ها واقدامات تامینی وتربیتی کشور، آمار بازدیدکنندگان http://prisons.ir/
الموقع الرسمي لمنظمة العفو الدولية http://soo.gd/MUlh
ویکیپدیا ؛ «زندان اوین بازداشتگاه شد». کمیته گزارشگران حقوق بشر. بازبینی‌شده در ۱۹ ژوئن ۲۰۱۰. http://soo.gd/NlYM
ویکیپدیا ، «انتقال عبدالله مؤمنی به بند ۲۴۰ زندان اوین». ادوار نیوز. بازبینی‌شده در ۱۹ ژوئن ۲۰۱۰ http://soo.gd/NlYM
خبرگزاری هرانا، آتينا فرقداني . http://soo.gd/yZ1w
«منیره برادران»، کتاب «روانشناسی شکنجه»، وبلاگ آزادی ایران؛ http://soo.gd/8CgN
انجمن إيراني مطالعات سازمان ملل متحد، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در مورد-وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران -احمد شهید، http://soo.gd/9W85

موسسه بين المللى مطالعات ايران

موسسه بين المللى مطالعات ايران